donderdag 9 december 2010

Yad Vashem onderscheiding voor oma Lourens en haar ouders

Gisterenmiddag is in de Liberaal Joodse Synagoge in Amsterdam de Yad Vashem onderscheiding uitgereikt aan oma Lourens, de pleegmoeder van mijn vader, en aan haar ouders. De Yad Vashem onderscheiding is de hoogste Israëlische onderscheiding, de eretitel "Rechtvaardigen onder de Volkeren" en wordt uitgereikt aan niet-joodse mannen en vrouwen die joden hebben gered , met inzet van eigen leven. Aan allen die deze onderscheiding ontvangen, wordt een oorkonde en een medaille uitgereikt. Hun namen zullen voor altijd gebeiteld staan op de Eremuur in de "Tuin der Rechtvaardigen" van Yad Vashem in Jeruzalem.

Yad Vashem betekent 'een gedenkteken en een naam'. Het instituut Yad Vashem in Jeruzalem is een overheidsinstelling voor oorlogsdocumentatie. Het werd in 1953 door het Israëlische parlement opgericht om de Shoah (Holocaust) in al zijn facetten vast te leggen. Het is een onderzoekscentrum en een educatief centrum. Het educatieve element is een van de belangrijkste pijlers van Yad Vashem en heeft tot doel de huidige en toekomstige generaties te leren waartoe rassenhaat en vooroordelen kunnen leiden.
Yad Vashem in Jeruzalem is tevens een monument ter herinnering aan de joodse slachtoffers van WOII.

Ik ben er geweest, 18 jaar geleden, en het heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Vooral de ruimte, in mijn herinnering een soort grot, met in het midden een eeuwige vlam en langs de wanden projecties van kinderfoto's... en dan slechts een stem die alle namen opnoemt van kinderen die zijn omgekomen in de tweede wereldoorlog. "David Abrahams...13 jaar....Clara Alter... 2 jaar....Jetje van Creveld...4 jaar...."
Eindeloze reeksen namen uit allerlei landen, verschrikkelijk. En als oma er niet was geweest met haar ouders, dan zou nu ook in die namenreeks genoemd worden "Kareltje Beesemer....7 jaar".
Mijn vader had geluk, en daar heb ik al eerder over geschreven en over gesproken op de boekpresentatie van papa's boek 'Hoe heette ik ook al weer?'

Papa heeft de onderscheiding aangevraagd voor zijn redders, zijn verhaal heeft hij opgetekend in zijn boek dat op 29 mei gepresenteerd is.

Gisteren werden 9 onderscheidingen uitgereikt aan mensen die in de Tweede Wereldoorlog, met gevaar voor eigen leven, joodse medeburgers hebben beschermd en gered. De meeste werden postuum uitgereikt aan familieleden van de redders. Eén mevrouw was nog in leven en kon de onderscheiding zelf in ontvangst nemen. Een ontroerend moment.
Tante Met neemt de onderscheiding in ontvangst
De onderscheiding voor de pleegouders van mijn vader werd in ontvangst genomen door tante Met, de enige nog levende zus van oma Lourens. Een mooi moment voor papa en oom Gerrit.

Voor de foto's van de plechtigheid kun je kijken in de zijbalk van dit weblog of op mijn picasa-album.

Het was een mooie middag en ook wel een vrolijke middag met als afsluiting een High Tea. Er waren toespraken van Burgemeester van der Laan, van de ambassadeur van Israël, van de rabbijn van de Liberaal Joodse Gemeente, er was muziek, er sprak iemand namens de geredden en ook iemand namens de geëerden. Het was ook de 8e dag van Chanoeka en de Chanoekia (8 armige kandelaar) werd aangestoken.
En papa voor het eerst van zijn leven met een keppeltje op, dat is toch ook wel heel bijzonder!


Verder waren er een paar verrassende ontmoetingen. Na jaren ontmoette ik bij puur toeval tante Jo, een volle nicht van mijn vader, die ik via via tijdens mijn speurtocht naar het verleden heb opgespoord en welk contact ik tot mijn schande ernstig verwaarloosd heb. Zij kwam voor een uitreiking aan een van de andere geëerden.
Ik was erg blij haar te zien en haar te kunnen voorstellen aan mijn vader.
papa en tante Jo














9 onderscheidingen, een mooi programmaboek met 9 onwaarschijnlijke verhalen.. een wereld van ellende zit achter elk verhaal, maar ook een wereld van dappere mensen die deze kinderen een toekomst gaven.
Chanoekia

Lieve oma, je hebt deze onderscheiding zo verdiend, al zie ik voor me hoe je gereageerd zou hebben met een wegwuiven met je hand en je zou gezegd hebben 'doe niet zo gek, ik een onderscheiding? Ik deed wat ik doen moest'. En misschien had ze dan ook wel gelijk. Ze was een hele gewone vrouw, net als haar ouders, harde werkers, geen onzin verkopen, werken en doen wat je moet doen, maar met een groot geloof en een groot hart!

zondag 21 november 2010

Maar ook Kunst gisteravond...

Jawel, Kunst met een Grote K.
Sharon en ik zijn 's avonds, na de grote demonstratie op de Neude (zie mijn vorige stukje), naar het concert geweest van Jasper Somsen en zijn groep. Dit concert was tevens de CD presentatie van zijn nieuwe CD 'Dreams, Thoughts & Poetry'. Deze CD is opgedragen aan de muziek van de Italiaanse pianist en componist Enrico Pieranunzi.
Jasper heeft hiervan bewerkingen gemaakt die op deze avond met zijn groep werden uitgevoerd. Alle nummers van de nieuwe CD werden gespeeld en ook nog een paar eigen composities van Jasper.
Voor meer informatie en voor enkele nummers van deze CD kun je hier klikken

Jasper Somsen,
zijn website: http://www.jaspersomsen.com/

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 


Het was in 1 woord geweldig! Er speelden stuk voor stuk topmuzikanten en ik heb nooit geweten dat je op een bugel zó prachtig zacht kunt spelen.
En ongelooflijk voor een beginnende contrabassist als ikzelf hoe geweldig Jasper kan spelen. Hij is voor mij één van de beste contrabassisten die ik ken en daarbij nog een heel fijn mens om te kennen ook!
Met 3 CD's waarvan eentje gesigneerd voor Alexander die er helaas niet bij kon zijn gingen we weer naar huis. Met nu nog eens extra het gevoel dat het goed was te demonstreren tegen de cultuurkaalslag. Wat gebeurt er als jongens als Jasper en onze Alexander niet meer in de gelegenheid kunnen komen om les te krijgen, omdat ze misschien niet rijk zijn, of omdat de muziekschool in hun dorp gesloten wordt..... Maar niet alleen voor de talenten onder ons is het belangrijk, ook gewoon voor mensen als ik zelf, die lekker muziek wil maken als vrijetijdsbesteding, of kinderen die toneel willen spelen of op ballet willen, gewoon omdat dat goed voor ze is. Voor de amateurfotografen die prachtige werken maken, voor de mensen die op schildercursus zitten omdat ze daar gelijkgestemden ontmoeten en een sociaal netwerk daar hebben...... Ach de argumenten waarom dat goed voor een mens is zijn bij iedereen wel bekend.

Wij gingen naar huis met een heerlijk gevoel, ontspannen, blij, gelukkig door de muziek die we net gehoord hadden. Gelukkig van de sfeer die er was, onderling tussen de groepsleden, tussen groep en publiek maar ook het publiek onderling. Heel mooi, heel goed, muziek is nodig, muziek brengt mensen samen, het maakt mensen gelukkig, daardoor ga je weer opgewekt naar je werk en kun je de hele wereld aan.

Laten we allemaal schreeuwen voor cultuur! Je kunt de petitie nog steeds tekenen op http://www.nederlandschreeuwtomcultuur.nl/

Utrecht schreeuwt om cultuur!

Gisteren zijn Sharon, Ymkje en ik met nog zo'n 2500 andere mensen op de Neude wezen protesteren tegen de plannen van ons nieuwe kabinet voor de gigantische bezuinigingen in de kunst en cultuursector. Het was hartverwarmend om de grote hoeveelheid mensen te zien die net als wij het belang van kunst en cultuur inzien. En dus inderdaad niet alleen muziekles en toneelles voor de rijke kindertjes en niet alleen theater voor mensen met een dikke portemonnee, maar voor iedereen! En vooral ook op basisscholen en middelbare scholen. Ik houd mijn hart vast voor de ontwikkelingen. En het enige dat ik kan doen is schreeuwen, en met
mij duizenden anderen door heel het land, maar of we gehoord worden??


Dit jongetje oefent vast voor 'de schreeuw',
hij kijkt op de poster hoe het moet




























Enkele leden van het gelegenheidsorkest

































De Neude was afgeladen vol!

dinsdag 31 augustus 2010

Bekers in de keukenkast

Sinds jaren hebben wij stapels Ikea-bekers, van die plastic bekers in felle kleuren, blauw, groen, geel, roze, rood… Dat is nog een overblijfsel uit mijn orkestmoeder-tijd waarbij we in studieweekenden hordes kinderen van sapjes moesten voorzien. En ook bij de organisatie van de fietsdag op school kwamen ze altijd zeer goed van pas.
Het grootste deel van die bekers staat in het keukenkastje. De rest in de gangkast en er is ook een deel verdwenen naar de inmiddels op kamers wonende kinderen.
Nu passen er in ons keukenkastje precies 4 rijtjes van 12 van die vrolijk gekleurde bekertjes, maar meestal staan er 3 rijtjes en dan nog een incompleet rijtje, en dat is het directe gevolg van het feit dat er pubers in huis wonen.
Want volgens goed pubergebruik zwerven er altijd een groot aantal vuile bekers door het huis heen. Dat was met name het geval op Alexander’s kamer, wat regelmatig een gemopper van de moeder opleverde. ‘Neem die vuile spullen nou es mee naar beneden en zet het in de vaatwasser!’ Niet alleen bekers hoor, ook boterhamborden en chipsbakjes werden regelmatig door de moeder van de diverse kamers geplukt.

Laatst echter ruimde ik de vaatwasser uit, zette de bekers in stapeltjes van 12 in de keukenkast…. En kwam tot de conclusie dat het niet paste! Ik had bekers teveel!
Jeetje, wat een confrontatie met het feit dat Alexander op kamers is! De bekers passen niet meer in de kast! Dat is nog nooit voorgekomen.

Ik zal niet meer mopperen…….. voor je het weet staan er geen vuile bekers meer door het huis!

zondag 29 augustus 2010

Welkom in Nederland!

Na een geweldige vakantie in Noorwegen, voor het eerst met een gehuurde camper, kwamen wij vorige week woensdagnacht weer in Utrecht aan. Lekker uitgerust, goed van zin, blij ook om weer thuis te zijn, in ons eigen straatje.
Spannend nog om een parkeerplekje voor de camper te vinden, want ’s avonds en ’s nachts is het nogal druk met auto’s in de buurt.
Rustig reden wij onze straat in, voorzichtig in de bochten, en ja hoor, er was plek! Twee mooie plekken aan de overkant waar de camper goed kon staan. Donderdag zouden we hem gaan schoonmaken en daarna weer terugbrengen naar de verhuurder.
Wat schetste onze verbazing toen er een klein zwart autootje achteruit, tegen de rijrichting in, ons tegemoet kwam scheuren en met piepende banden vlak voor ons in de parkeerplek schoot.
Het zwarte autootje was van een jongen die schuin bij ons aan de overkant woont. Had hij ons niet gezien?? Dus ik stapte uit en vroeg vriendelijk aan hem of hij misschien voor één keertje op een ander plekje kon gaan staan, die waren er nl. voor kleine autootjes genoeg. Uitgelegd ook dat we moesten uitladen, morgenochtend de auto schoon moesten maken, dat het daarom handig is (water, stofzuiger) als de auto even voor de deur kon staan. Alles in alle redelijkheid waarbij je eigenlijk verwacht dat een buurjongen zegt: ‘Natuurlijk buurvrouw, ik zet mijn auto wel even verderop neer hoor’. Je verwacht enig begrip en omdat iedereen in onze straat altijd bereid is om voor de ander klaar te staan en een ander te helpen was ik ook zeer verbaasd dat hij reageerde met: ‘Nee hoor, ik moet hier parkeren” en “uitladen kan ook wel even op straat, want er komt toch geen verkeer aan”, terwijl er tóen al iemand achter ons stond te wachten tot de blokkade van de weg voorbij was.
In eerste instantie werd ik boos, maar dat veranderde eigenlijk direct in een enorme teleurstelling! Iemand uit je eigen straat, niet bereid je dat plekje te gunnen voor 1 nachtje… onvoorstelbaar.

Bart zei nog “Ik had hem er gelijk in moeten douwen”, maar dan krijg je zo’n lekkere ordinaire ruzie op straat, midden in de nacht, en wie zit daar nou op te wachten.
Afijn, wij dus maar snel wat noodzakelijke dingen het huis in gesjouwd. Vervolgens heeft Bart nog een tijdje rondgereden om een plek te vinden en uiteindelijk geparkeerd bij de ‘mini-rotonde’ aan het einde van onze straat. Dit is een plek waar je gewoon mag parkeren. Speciaal nog gelet op goed parkeren, zodat er zoveel mogelijk zicht aan beide zijden over bleef. Let wel, de auto stond er dus rond een uur of 1.00 uur in de nacht. Tot 9 uur in de ochtend, toen er inmiddels wel plek was in onze straat om te kunnen parkeren voor de deur en het ding te kunnen schoonmaken.

Echter toen Bart om 9.00 uur de auto wilde wegzetten (hij had er dus gestaan van 1.00 uur tot 9.00 uur), zat er tot zijn verbazing het volgende briefje, uiteraard zonder naam eronder, onder de ruitenwisser:


Ongelofelijk, 2 van zulke incidenten binnen zo korte tijd.

Welkom in het land van de Wilders-stemmers en de korte lontjes!
Welkom in Nederland!

Misschien toch maar emigreren naar Noorwegen. Waar minder mensen op een vierkante kilometer zitten, waar niet iedereen op elkaar's lip zit, waar niet gelijk wordt geoordeeld en veroordeeld, waar het nog niet normaal is dat iedereen gelijk zegt wat hij denkt (want je moet vooral niets opkroppen he?), waar nog verbaasd wordt opgekeken als je je auto-deur op slot doet….

Zo, deze moest er even uit, want anders krop ik het maar op he, en dat schijnt slecht voor je te zijn ;-)

donderdag 17 juni 2010

Alexander geslaagd!!!!

Alexander kreeg vandaag de uitslag van zijn eindexamen en hij is geslaagd!!! Zomaar in 1x, zonder her-examen!!
En hij is aangenomen op het conservatorium in het eerste jaar voor Klassiek Contrabas én Tango!













En hij heeft zelfs al een kamer in Rotterdam toegewezen gekregen. Morgen gaan we die bekijken.
Kortom, we zijn blij!!! En hij ook!!

dinsdag 8 juni 2010

Manneninvasie

Vandaag heb ik thuis gewerkt, weggestopt op Iris kamertje omdat in alle, ja álle, andere kamers mannen bezig zijn. Bart is tot nu toe de klos geweest, omdat hij nou eenmaal altijd thuis werkt, maar vandaag is hij naar Engeland voor zijn werk. Dus zit ik met alle mannen.

Het zijn goeie mannen, dat wel. Stuk voor stuk vriendelijk en behulpzaam. Maar ja, het zijn ook luidruchtige mannen he? Roepen van beneden naar boven en vanaf de steiger naar binnen. Allerlei apparaten, boormachines ed. dragen nog bij aan de vrolijke kakofonie van geluid.

Het zijn extra goeie mannen, omdat deze, in tegenstelling tot veel werkmannen, geen gettoblaster bij zich hebben die muziek staat uit te braken waar je niet op zit te wachten. Dus het geluid dat er is, is ook functioneel geluid. Afgezien van de grappen en grollen, maar dat hoort er gewoon bij.
Ach, we hebben ons er op in gesteld, en volgende week is het weer over, en het heeft ook wel wat gezelligs, al dat gedoe.
Mijn lief heeft er iets meer moeite mee dan ik, geloof ik. En dat snap ik ook wel hoor, want als je een conference-call hebt en er staat een hogedrukgenerator in de gang te loeien….

Het is allemaal een enorm gedoe. Ramenmannen, dakmannen, elektriciteitsmannen, loodgieters, tegelmannen, kitmannen, vloer- en spullenafdekmannen… alles loopt door elkaar. En af en toe komt Berend, de uitvoerder, even kijken of wij nog niet instorten. Natuurlijk vallen alle werkzaamheden tegen. De ramen is een heel werk, niks is haaks, dus er wordt enorm geschuurd en geschaafd om alles netjes pas te krijgen. De ramenmannen werken wel netjes overigens. Ze doen overal plastic over. Probleem hierbij is alleen dat de hele keuken is ingepakt in plastic, dus we kunnen nergens meer bij.













De wc sluit niet goed aan, gevolg is vieze geurtjes en vochtige tegels… dus die moet er weer af. Wc deur moet eruit want er moet ivm de ventilatie een stuk van onderen afgezaagd worden, maar na een half uur kloppen en wrikken zit die deur er nog steeds in, en zijn ze er nu met enorme herrie een gat in aan het zagen…

En je moet er wel goed bijblijven. Want doordat ze de hele rij huizen aan het aanpakken zijn en van het ene huis in het andere lopen, wordt er nog wel eens wat vergeten en moet je ze weer terugroepen om het in orde te maken. Wat dan ook wel gelijk gebeurd. Niks slechts over mijn mannen!

Ter illustratie een stukje uit een wanhoopsmail van mijn Lief die ik een paar dagen terug ontving:
‘De invasie is nu wel heftig. Loodgieters om de pot weg te halen, tegelplakkers voor de WC, een ramenman die heel verontwaardigd was dat iedereen zomaar rond liep en aan het werk was zonder dat onze vloeren waren afgedekt, en onmiddellijk Berend daar bij ging halen. Toen twee jongens die alle vloeren zijn komen beleggen/beplakken.
Vandaag doen ze de WC en de ramen vóór. Morgen de ramen achter en het elektriciteitswerk.
Toen was ineens alle stroom overal af: zonder te vragen waren de elektriciteitsmannen aan het schakelen gegaan. Ik er op af - ze wilden alleen maar kijken of er een groep bij moest. Dat moest dus, heb ik gezegd, want dat wisten we al. Even door de kamers gelopen vanwege alle stopcontacten die er bij moeten komen.
Nu zijn de tegelplakker en de ramenmannen bezig. Moet alleen even naar Berend, want de loodgieters zijn vergeten het water er terug op te zetten’

En uit een latere mail:
‘De chaos duurt vrolijk voort. We hebben nu ook rookmelders geplaatst gekregen. In Alex’ en Sharons kamer kan geen ventilatierooster in het venster, volgens de normen moeten die roosters minstens 1.80 m hoog zitten, en dat halen de ramen daar niet. Nou komen er daar ventilatiekanalen door het dak... Als dat maar goed gaat! (lekken enzo).
In de keuken stond een man heel hopeloos op tekeningen te turen... De bedoelde oplossing voor gesloten geiser, kachel, ventilatie en afzuig kan niet, want er zit een kanaal te weinig in de kolom: één is al gebruikt voor Cees’ (onderbuurman) ventilatie, en daar kan/mag de onze dan niet meer op, dan krijgen wij zijn etensluchtjes in onze keuken. Nu zijn ze nog eens de gemeentenormen erbij gaan halen...
De ramenmannen lopen in en uit, steeds hier wat, daar wat, allemaal kleine dingen. De sluiting in de badkamer weigert consequent te weigeren... (dat deed hij namelijk wel de dag ervoor, weigeren). We hebben hem al wel 100 keer heen en weer gedaan, ik, de ramenmannen, Berend: het ding blijft het gewoon doen! Zul je zien dat als de mannen weg zijn, vanavond, hij weer weigert...
Het is een gigantische chaos...
Het afdekken is deze keer ZEER grondig gebeurd: kan nergens meer bij, de waterkoker, het aanrecht, de kraan, spullen...
Alle ramen staan open, overal is herrie, ook zijn er schilders aan de buitenkant begonnen, op de gang staat zo'n hogedrukgenerator te loeien... pfff... Ik word langzaam gek...’













Maar nu heeft mij Lief dus even een dagje rust in Engeland. En vanochtend waren ze er weer, mijn mannen.

Ik heb gelijk de elektricien in de kraag gevat en die is nu klemmetjes aan het boren bij een vooruitstekende leiding in het hoekje van de wc. De tegelmannen hadden vrolijk zitten tegelen achter die leiding langs waardoor het ding helemaal de wc in stak.
Vervolgens een loodgieter gezocht. Nou d’r lopen er 7 dus ik mocht kiezen. Grote hilariteit bij de loodgieters. Zitten allemaal in zo’n grote container bij ons voor de deur. Ik degene er uit geplukt die bij ons de wc geplaatst heeft, die ken ik he, dat is vertrouwd. Ik heb hem de vochtstrepen laten zien op de tegels en de lucht laten ruiken. Ja zegtie, dan sluittie niet helemaal goed af denk ik. Maar hij gaat dat ff voor me ‘fixen’ vandaag.















Alex mopperdemopper dat ze zo f... vroeg komen, onze mannen. en Anton de ramenman gaat alle ramen vandaag afmaken, alle sluitinkjes nalopen etc.etc.














Kortom, ze zijn dr weer, maar ik zal blij zijn als ze weer weg zijn en mijn huisje mijn eigen huisje weer is!

woensdag 2 juni 2010

Boekpresentatie "Hoe heette ik ook alweer?"

Afgelopen zaterdag 29 mei is de boekpresentatie van papa's boek geweest. (zie ook mijn eerdere stukje over dit boek). De happening vond plaats in de Gereformeerde Kerk van Renkum-Heelsum.
Een spannende dag! Voor papa natuurlijk, die de hele middag in het middelpunt van de belangstelling stond, maar ook voor mijzelf, want mij was gevraagd om iets te vertellen over het boek. Nu is spreken voor een zaal mensen niet echt 'mijn ding', maar vooruit dan maar. Papa heeft de moed gehad dit boek te schrijven, dus een beetje moed van mij om dit praatje te doen vind ik wel het minste. Verder natuurlijk ook spannend voor Leon, want die zou het grote orgel bespelen.
Ook spannend was het hoeveel mensen er zouden komen. Het konden er 200 zijn, maar het konden er ook maar een handjevol zijn. Afwachten dus maar.
Maar voor dit laatste hadden we niet bang hoeven zijn. Het was in één woord een gewéldige middag. De kerk zat vol, het zaaltje achter de kerk was het decor van een feestelijk samenzijn. Het draaide uit op een complete reünie. Mensen die elkaar jarenlang niet hadden gezien kwamen elkaar tegen, tot aan oude liefdes toe.
Allereerst was er koffie en thee in de 'Spreng' en toen werd al duidelijk dat het erg druk ging worden. Daarna waren er wat toespraken in de kerkzaal over het boek waarvan vooral het verhaal van mijn vader, geïllustreerd door een powerpointpresentatie, veel indruk maakte op de aanwezigen. Het blijft natuurlijk een triest verhaal dat mensen raakt. Maar het was beslist geen trieste middag. Papa vertelde ook leuke anekdotes uit deze periode waardoor de hele zaal in lachen uitbarstte. Je ontkomt echter niet aan ook trieste herinneringen, zoals de vriendjes die omkwamen bij de ontploffing van een mijn. Tja, en als dan twee van de overlevenden van dit ongeluk op deze dag aanwezig zijn in de kerk is zo'n verhaal ineens niet meer een verhaal, maar iets dat echt is gebeurd waarbij échte mensen betrokken waren. Dan val je even stil en dan wordt er hier en daar toch even gehuild.....
Leon bespeelde het orgel, de kletzmerband 'Kletzmaar' speelde Hebreeuwse en Jiddische liederen, het eerste boek is uitgereikt aan tante Met én ik kwam redelijk ongeschonden door mijn praatje. Wie wil weten wat ik gezegd heb, gebaseerd op mijn eerder weblogstukje, kan hier klikken voor de volledige tekst.
Na de presentatie en het officiële gedeelte konden de aanwezigen het boek kopen en laten signeren door papa. Het deed me veel plezier de lange rijen mensen te zien staan die vervolgens soms met hele stapels boeken goedgemutst weer in de volgende rij gingen staan om ze door papa te laten signeren. Omdat papa een vriendelijk man is en voor iedereen uitgebreid tijd nam voor een praatje moesten wij als kinderen soms even ingrijpen, anders moesten de mensen wel héél lang wachten.
Kortom, we kijken terug op een zeer geslaagde boekpresentatie! Duidelijk is geworden dat veel mensen het heel belangrijk vinden dat papa het boek heeft geschreven. Belangrijk voor zichzelf, belangrijk voor de kinderen, voor de toekomst. Het is papa's verhaal, maar het draagt een boodschap uit. Ik hoop dat papa dat nog heel, heel lang op middelbare scholen mag vertellen en uitdragen!

Heel gezellig, één grote reünie:











Volle kerk:










papa aan het woord:













..... wat niet voor íedereen heel erg interessant was:













Marga aan het woord:



















Uitreiking van het eerste boek aan tante Met (zus van Truus van Dijk, aan wie het boek is opgedragen):













Leon op het grote orgel. Hij speelde 'Jerusalem' en het thema uit de film 'Exodus':



















Lange rijen bij de verkoop van het boek:












Lange rijen naar de tafel van papa waar hij zat te signeren:















En als je dan toch in de rij staat, kun je wel vast beginnen met lezen...













voor alle foto's zie de fotoimpressie van de boekpresentatie in de rechterbalk op deze pagina of klik hier.

zondag 16 mei 2010

Feest in de straat

Vandaag is onze buurjongen getrouwd. Een feest dat een paar dagen duurt.

Er kwam een lange witte limousine aanrijden die amper de bocht kon maken de straat in.
Familie en vrienden waren schitterend aangekleed, van groot tot klein.

En er werd gedanst op straat.
Buurjongetjes strak in het pak leerden van hun grote broers de soms best ingewikkelde danspasjes.
Dit alles begeleid door twee muzikanten die typisch Turkse instrumenten bespeelden, de Davul (grote trom) en de Zurna (soort hobo).



De buurjongen straalde toen hij zijn mooie bruid de voordeur uitleidde onder luid applaus.

Na nog een dansje door bruid, bruidegom en familie vertrok de stoet naar het grote feest, uitgezwaaid door alle buren.

Een enkele traan van boosheid en verdriet: het buurjongetje mocht niet in de limousine.
Maar die tranen werden snel gedroogd, het was tenslotte feest!




































Voor vertrek nog een laatste wijze raadgeving door de moeder van de bruidegom

Vrolijke deur

Van het weekend had Iris Annick te logeren. Hartstikke gezellig natuurlijk. Colaatje erbij, bakkie chips, lekker hard meezingen met de muziek waar ze allebei van houden. Geen omkijken naar.... denk je dan.... Op een gegeven moment, ik was boven dingen aan het doen, liep ik naar beneden. Tot mijn grote verrassing stonden ze daar de deur van Iris te beschilderen..... aan de buitenkant! Met alle verf die ze in huis maar konden vinden. Knutselverf, muurverf, latex, hoogglanslak.
En als ze 16 zijn vragen ze niet meer alles vantevoren he. Ach, ik heb het maar even zo gelaten. Het kan altijd weer overgeschilderd worden. En met al die werkmannen in en om het huis is het voorlopig toch een zooitje. Zie hier het resultaat:

en wat is er lekkerder (als je een klein versgeschilderd groen monstertje bent) dan een hapje skateschoen?

donderdag 29 april 2010

Eindexamengala

Gisteravond was het eindexamengala van de school van Alexander. Met 13 man en 1 vrouw hebben ze een limousine gehuurd. Het was een avond om nooit te vergeten!

De limousine...
De Groepsfoto...
En wie maakt toch die groepsfoto's??
De ouders natuurlijk!!


Mannen op het dak..

De mannen zijn er! Na maanden voorbereiding zijn ze dan eindelijk begonnen met de opknapwerkzaamheden van ons hele rijtje woningen. Er gaat een boel gebeuren, waarvan een deel bij alle woningen aangepakt wordt, zoals elektrische bedrading en nieuwe tegels op de wc en ventilatieroostertjes. Ook de daken en goten worden nagekeken en hersteld, voegen en scheuren worden gerepareerd en leidingkokers worden vervangen. Een ander deel is vrije keus, zoals dubbele ramen, aanleg van cv of dakisolatie.
Wij hebben alleen gekozen voor de dubbele ramen, dus bij ons valt het wel mee. De bewoners van de benedenwoningen hebben het moeilijker. Daar moet het plafond én de vloer eruit. Iedereen kan wel in zijn woning blijven wonen.
Er zijn al mannen geweest hoor. Maanden geleden kwamen ze al kijken voor de eerste ronde. De inventarisatie. Daarna is de aannemer nog op bezoek geweest. Er is al een informatieavond geweest, de tegelman is langs geweest want we mochten zelf de kleurtjes kiezen.
Ook hebben we een uitgebreide informatiefolder ontvangen.
Dus we hebben ons geestelijk voor kunnen bereiden, en we zijn er helemaal klaar voor! Het is zeker niet niks, dat zie je al als je de eerste bladzij van de folder openslaat....
'... Bij onderhoudswerkzaamheden komt behoorlijk wat kijken. Werklieden zijn elke werkdag in uw straat aan het werk, er staan containers op straat en steigers voor de woningen. U hebt een aantal maanden beduidend minder privacy. Ook krijgt u onvermijdelijk te maken met overlast van stof en andere troep. En 's ochtends vroeg is het werkgeluid hoorbaar, bijvoorbeeld door schuurmachines en het lopen over de steigers. Stuk voor stuk kleine en grote ongemakken waardoor het onderhoud misschien wel eeuwen lijkt te duren.....'

Dus we zetten ons schrap en doen braaf wat er van ons gevraagd wordt. Het balkon helemaal leeghalen bijvoorbeeld, maar waar laat je al die troep, tuinstoelen, potten met planten en vooral die enorme stalen kast!?
Alles verwijderd, behalve dan die kast, want die krijgen we echt niet weg...
Na wat uitstel zijn ze er dan eindelijk, de eerste ronde mannen, de steigermannen. Met een grote kraan is al het materiaal over de huizen in de tuinen en op de daken getild. Een grote ghettoblaster met arbeidsvitaminen begeleidt het geheel.
Op het balkonnetje zitten zit er voorlopig niet in. De deur kan ongeveer 10 cm open en de kast is in het midden geschoven zodat de steiger er om heen kan. En dat net nu het mooie weer er aan komt en we zo graag met een glaasje rosé op ons balkon zitten! Maar ja, ze hebben ons gewaarschuwd....


Er schijnen ook meet-mannen te zijn geweest. Die hebben een paar balkons opgemeten, allemaal hetzelfde... maar de onze hadden ze niet opgemeten.... en laat die als enige nou net anders zijn. En scheef...
Dus het past niet, en nou moeten er aparte steigerdelen komen voor bij ons balkon, die moeten nu apart worden gebracht. Er wordt een hoop gezucht en gesteund en met meetlinten gezwaaid......
Ze zijn wel aan onze kant begonnen gisterenochtend en alles ligt bij buurman Cees in de tuin.
Over die kast doen ze niet zo moeilijk, mijn steigermannen, want daar 'bouwen we gewoon omheen mevrouwtje'

We wachten de volgende ronde mannen met spanning af. En in ons blootje door het huis stappen zit er voorlopig niet in...



























woensdag 14 april 2010

Een weekendje vol muziek (deel 2) - Voorjaarsconcert van de Bazuin

Terwijl Alexander in Normandoux concert aan het geven was, hadden Bart en Iris en jawel, ook ik, een jubileum-concert met de Bazuin in Cultuurhuis Stefanus. Sinds januari dit jaar maak ik ook deel uit van dit gezellige orkest, op verzoek van de dirigent Peter van Dinther. Eigenlijk wilde hij dat ik al eerder mee zou spelen, met de Volkskerstzang afgelopen jaar, waarin een stuk werd gespeeld waarin een contrabas eigenlijk onontbeerlijk is. (Russian Christmas Music). Eigenlijk wilde ik dat ook wel proberen, maar eigenlijk ben ik toch ook wel een enorm grote schijterd.
Er waren wel verzachtende omstandigheden hoor: ik kreeg de muziek pas twee weken vantevoren en de te spelen noten waren toch wel een beetje te moeilijk voor een startende bassist.... Ik heb al eerder een jaartje contrabas gespeeld maar toen fietste er een schouderblessure tussendoor en diende de bas puur als stof-verzamelaar in de kamer. Maar het kwam er wel gewoon op neer dat ik het niet aandurfde, weet je wel hoe eng dat is!

Dus vanaf januari dit jaar ben ik begonnen bij de Bazuin. Tot het concert van 10 april is er dan toch tijd genoeg om rustig de stukken te studeren en wat beter beslagen ten ijs te komen. En toen werd ik ziek, 5 weken achter elkaar koorts en algehele malaise. Niet geoefend. En toen waren er ineens nog maar een paar repetities over, help!
En als je dan denkt 'Ik ga lekker achteraan, onopvallend, een beetje lekker meespelen... niemand hoort me, niemand ziet me en dat is eigenlijk wel lekker...' Nou, vergeet het maar. Er waren een paar stukken waar de contrabas-partij er echt toe doet en als je er dan nog een paar solo-noten ( ja, dat is helemaal in je eentje.....brrrr!) in moet spelen ook, dan neemt de spanning toch wel ernstige vormen aan.
En dan moet er geoefend worden, en gezorgd worden dat het mooi wordt en dat in die twee laatste ploinken de juiste sfeer doorklinkt. En heb je wel eens geprobeerd een stuk te spelen waarin je maar 1 steeds repeterende noot moet spelen? En dan zo ongelooflijk goed moet tellen dat je niet door-zaagt in die ene hele belangrijke maat waarin je nou juist níet moet spelen? Ik kan je vertellen: dat valt niet mee.

Op de dag van het concert nam de spanning toe. Zeg maar rustig dat ik behoorlijk zenuwachtig was. Oké, oké, zeg maar stikzenuwachtig.
Maar het ging heel redelijk, en ik kreeg veel complimenten, en in de pauze en na afloop kwamen er veel mensen naar me toe die het echt een aanvulling voor het orkest vonden, een contrabas erbij.
En ik heb het nog overleefd ook! Wie had dát ooit gedacht.



voor meer foto's klik hier

Een weekendje vol muziek (deel 1) - Alexander met OTRA in Normandoux (Poitiers)

In mijn vorige stukje vertelde ik al over het bigband avontuur van Iris afgelopen vrijdag. Maar dat is niet het enige dat er op muziek-gebied is gebeurd dit weekend.
Alexander bijvoorbeeld, die is naar Poitiers geweest met het tango-orkest van Codarts. Of eigenlijk moet ik zeggen naar Normandoux. Ze gaven hier een éénmalig concert in de oude steengroeve van het landgoed Normandoux in de buurt van de Franse stad Poitiers.

Het is een heel bijzondere locatie, volgens Alexander 'vet mooi'. La Carrière de Normandoux is een recent opgeleverde locatie waar in een prachtige omgeving wekelijks concerten worden georganiseerd.


Muziekstijlen van over de hele wereld worden geprogrammeerd. De eigenaar Francoise Pin is architect en maakte van een totaal vervallen landhuis een prachtig hotel en van de verwaarloosde steengroeve een prachtige concertlocatie. Het interieur (prachtige meubels en handgeweven tapijten) werd vervaardigd door een Indiaanse stam uit het noorden van Argentinië. Dit geeft de ruimten een zeer eigenzinnige stijl.
















Op zaterdagochtend met hele groep met de TGV naar Parijs (Gare du Nord), overstappen op de metro naar een ander station (Gare Montparnasse), en vervolgens de TGV naar Poitiers. De volgende dag, zondag, die hele weg weer terug. Een ervaring om nooit te vergeten én een voorproefje voor het echte artiestenleven. Vroeg op, laat naar bed, veel reizen en sjouwen, en gewoon doorgaan, zelfs met een ontsteking aan longen en luchtwegen, want je laat je maten niet in de steek. Dit soort dingen kan alleen slagen met inzet van iedereen. Iedereen is even hard nodig.
Ik veronderstelde dat zijn 2 kamergenoten wel erg blij zouden zijn geweest met Alexander die de ene gigantische hoestbui na de andere heeft 's nachts. En dan komt het ook echt uit zijn tenen hoor, geloof mij, ik wordt er door twee muren heen nog wakker van...
Het antwoord van Alex op mijn veronderstelling: "...Nou, dan heb je F. nog niet horen snurken....!"