zaterdag 27 februari 2010

papa's boek

Mijn vader schrijft een boek. Nu schrijft mijn vader wel vaker een boek, maar dit boek is voor ons als kinderen best een bijzonder boek. Mijn vader schrijft in dit boek over zijn ervaringen voor, gedurende en kort na de Tweede Wereldoorlog. En het is bijzonder omdat hij daar eigenlijk nooit eerder over gesproken heeft. Het boek heeft de titel: Hoe heette ik ook alweer?
Het zijn flarden van herinneringen. Mijn vader was te klein om zich alles te herinneren en ook om alles in de juiste volgorde te plaatsen. Een joods jongetje dat niet precies begreep wat er aan de hand was, maar wel begreep hij dat de Duitse bezetter iets tegen Joden had. En ook dat hij er een was. Verder was het leven toch ook wel heel avontuurlijk. Mijn vader moest onderduiken en liet zich in goed kinderlijk vertrouwen leiden door dappere vreemden. Van adres naar adres totdat hij uiteindelijk in Renkum terecht kwam bij de fam. van Dijk, en met name bij 'tante Truus', de dochter van de fam. van Dijk. Tante Truus heeft mijn vader na de oorlog geadopteerd en opgevoed. Zij was mijn omaatje, waar ik zielsveel van gehouden heb. Een vrouw met een enorm groot hart met genoeg liefde daarin voor de hele wereld. Ze zei altijd: "ik heb zelf geen kinderen gebaard, maar mijn liefde voor eigen kinderen kan niet groter zijn dan die die ik voor jouw vader en oom Gerrit voel".
Papa heeft de Yad Vashem onderscheiding aangevraagd voor opa en oma van Dijk en voor 'tante Truus'. Zonder hen was hij er niet meer geweest, en had ik dit stukje niet kunnen schrijven.
Ik ben hartstikke trots op mijn vader. Ook omdat hij inmiddels presentaties geeft op de middelbare school waar Iris en Alexander op zitten. En hij heeft zich verdiept in het presenteren met behulp van een powerpoint-presentatie! En hij gaat nog veel meer lezingen geven, o.a. op de Kees Boeke school (Werkplaats kindergemeenschap) waar hij ondergedoken heeft gezeten.



Achter de titel van het boek schuilt een aangrijpend verhaal. Een jongetje dat zo vaak heen en weer geschoven is en dat zo vaak van naam heeft moeten veranderen.... de laatste naam was Kareltje Broekhuizen... maar zo heette hij toch niet in het echt? Hoe heette hij ook alweer?

meer informatie op: http://www.kbeesemer.nl/

maandag 22 februari 2010

Solistenavond De Bazuin 19 febr. 2010

Opperste concentratie bij het clubje leerlingtamboers:


En gewéldig stoer als je dan één nummer met het tamboerkorps mee mag trommelen!!!!

donderdag 18 februari 2010

Eindexamen muziek

Op de school waar mijn kinderen zitten is het eindexamenconcert een belangrijk onderdeel van het eindexamen muziek. Naar dit onderdeel wordt het hele jaar toegewerkt door de muziekklas, en door groepjes uit die muziekklas. En ieder jaar levert dat weer een fantastische avond op waar ik erg van kan genieten.
Het examen bestaat uit verschillende onderdelen. Er is een koorstuk, waarbij 2 kinderen een stuk instuderen met de rest van de klas. Op de avond zelf dirigeert de ene het koor, en de andere begeleidt op piano of gitaar of heeft een andere rol. Het is de bedoeling dat het vanaf het begin door die twee wordt getrokken.











koorstuk


Het groepsstuk is een ander onderdeel. Er worden groepjes gevormd van een aantal klasgenoten. Zo'n groepje maakt een arrangement van een bestaand stuk en voert dit vervolgens uit. Met instrumenten, zang en vaak ook een ludiek element. Meestal zitten die stukjes erg goed in elkaar. Maar vooral de inzet is opmerkelijk. Je ziet dat er hard gewerkt is en samengewerkt is. Dan is het niet erg als er een enkele maal een valse noot klinkt, toch?











groepsstuk


Opvallend is de samenwerking onderling. Iedereen helpt iedereen. Leerlingen zelf zijn toneelhulp, doen de techniek en de belichting. Er is professionele apparatuur aanwezig en goede instrumenten.

Tja en dan het spannendste onderdeel: het solostuk!
Dan sta je daar als leerling echt centraal.
Je studeert een solostuk in, op je instrument, of met zang, of zoals vorige week iemand deed met bodysounds. Sommigen spelen alleen, sommigen met piano-begeleiding, weer anderen verzamelen een heel orkest om zich heen. Of een band.
De docenten van de muzieksectie vormen ook de beoordelingscommissie. Zij zitten voorin de zaal aan een tafel met formulieren en zitten daar ook ernstig op te schrijven maar volgens mij zitten ze ook zelf erg te genieten van de leerlingen die ze jarenlang hebben lesgegeven.
Mooi is het principe dat de beoordeling van dit eindconcert afhankelijk is van de beginsituatie van elke individuele leerling: sommigen hebben al jaren muziekles, anderen beginnen nog maar net. De beoordeling is dus relatief. Het cijfer wordt bepaald door de ontwikkeling die elke kandidaat heeft doorgemaakt. De muziekstukken die uitgevoerd worden varieren dus van beginnersniveau tot aan conservatoriumniveau.











solostuk


Vorige week was het eindexamen Muziek voor de Havo-klas. Hier deed Alexander aan mee. Voor hem was een speciaal stuk geschreven voor contrabas en piano door Wim Warman. Pianist en docent piano aan de tango-afdeling van de wereldmuziekafdeling van het Rotterdams Conservatorium. Wim is ook de pianist uit het tango-orkest waar Alexander in speelt.
Heel bijzonder zo'n stuk dat speciaal voor jou geschreven is. Hier speelt Alex het met de begeleiding van Wim.

Gisteren was het VWO aan de beurt. Zowel Alexander als Iris waren gevraagd om mee te spelen met een solo-stuk. En ja, dan ga je als moeder graag mee natuurlijk. En als je hobby ook nog eens is het fotograferen van muziek-makende kinderen en jongeren.... dan gaat de fotocamera ook mee. En dan krijg je stoere plaatjes zoals deze:














Iris speelde mee met het solo-stuk van Karen (links). Een swingend nummer van Caro Emerald (Back it up). Iris op de trombone en Timo op de trompet.

En er zijn nog veel meer foto's, kijk maar op mijn picasa webalbums

Vanaf het moment dat mijn kinderen muziek gingen maken en in samenspelgroepjes en orkesten gingen spelen ben ik vaak aanwezig geweest om foto's te maken. Van repetities, van concerten, serieuze koppies van kinderen die ingespannen bezig zijn met muziek. Prachtig vind ik dat. Een voorrecht ook om daarbij te mogen zijn. Als fotograaf en als orkestmoeder van verschillende orkesten. De kinderen worden ouder, maar het blijft mooi en het blijft me ontroeren.



dinsdag 16 februari 2010

Webmaster tango-orkest


En als je dan webmaster bent van zo'n prachtig orkest, dan mag je ook foto's maken en overal bij zijn...

Toch een weblog

Tja, en dan toch waag ik me maar eens aan een weblog. Niet zozeer omdat mijn leven nou zo interessant is dat iedereen daarvan moet horen... dat niet. Waarom dan toch? Eigenlijk omdat ik het altijd leuk vind om weblogs van anderen te lezen. Vooral dan van mensen die ik persoonlijk ken én vooral als er foto's zijn toegevoegd. Bart is al een volleerd weblogger, kijk maar eens op: http://weblog.bartmichiel.nl/
Dat is er nou zo eentje die eigenlijk altijd wel iets te vertellen heeft en dat ook op een leuke, interessante manier aan de wereld kan meedelen. Maar ook bewondering heb ik voor het weblog van Anna Groot:  http://annagroot.punt.nl/  Veel tekst gebruikt ze niet, maar wel veel foto's, en daar houd ik van. Het enige nadeel hier zijn de vreselijk irritante pop-ups met reclameboodschappen.
Een hele grote bewonderaar ben ik van het weblog van Joost Overmars, muziekdocent op de school van mijn kinderen. zie: http://joostovermars-onderwijs.blogspot.com/  Hij schrijft met name over het onderwijs en in het bijzonder over het muziekonderwijs. Verder maken hij en zijn collega's ook prachtige foto's en voor een liefhebber van fotografie is dat natuurlijk smullen.
En daarom ga ik het ook maar eens proberen, ik zoek alleen nog een manier om ook foto-albums toe te voegen, en ben er nog niet achter of dat ook kan bij blogspot.