De limousine...
De Groepsfoto...
En wie maakt toch die groepsfoto's??
De ouders natuurlijk!!
donderdag 29 april 2010
Eindexamengala
Gisteravond was het eindexamengala van de school van Alexander. Met 13 man en 1 vrouw hebben ze een limousine gehuurd. Het was een avond om nooit te vergeten!
De limousine...
De limousine...
Mannen op het dak..
De mannen zijn er! Na maanden voorbereiding zijn ze dan eindelijk begonnen met de opknapwerkzaamheden van ons hele rijtje woningen. Er gaat een boel gebeuren, waarvan een deel bij alle woningen aangepakt wordt, zoals elektrische bedrading en nieuwe tegels op de wc en ventilatieroostertjes. Ook de daken en goten worden nagekeken en hersteld, voegen en scheuren worden gerepareerd en leidingkokers worden vervangen. Een ander deel is vrije keus, zoals dubbele ramen, aanleg van cv of dakisolatie.
Wij hebben alleen gekozen voor de dubbele ramen, dus bij ons valt het wel mee. De bewoners van de benedenwoningen hebben het moeilijker. Daar moet het plafond én de vloer eruit. Iedereen kan wel in zijn woning blijven wonen.
Er zijn al mannen geweest hoor. Maanden geleden kwamen ze al kijken voor de eerste ronde. De inventarisatie. Daarna is de aannemer nog op bezoek geweest. Er is al een informatieavond geweest, de tegelman is langs geweest want we mochten zelf de kleurtjes kiezen.
Ook hebben we een uitgebreide informatiefolder ontvangen.
Dus we hebben ons geestelijk voor kunnen bereiden, en we zijn er helemaal klaar voor! Het is zeker niet niks, dat zie je al als je de eerste bladzij van de folder openslaat....
'... Bij onderhoudswerkzaamheden komt behoorlijk wat kijken. Werklieden zijn elke werkdag in uw straat aan het werk, er staan containers op straat en steigers voor de woningen. U hebt een aantal maanden beduidend minder privacy. Ook krijgt u onvermijdelijk te maken met overlast van stof en andere troep. En 's ochtends vroeg is het werkgeluid hoorbaar, bijvoorbeeld door schuurmachines en het lopen over de steigers. Stuk voor stuk kleine en grote ongemakken waardoor het onderhoud misschien wel eeuwen lijkt te duren.....'
Dus we zetten ons schrap en doen braaf wat er van ons gevraagd wordt. Het balkon helemaal leeghalen bijvoorbeeld, maar waar laat je al die troep, tuinstoelen, potten met planten en vooral die enorme stalen kast!?
Alles verwijderd, behalve dan die kast, want die krijgen we echt niet weg...
Na wat uitstel zijn ze er dan eindelijk, de eerste ronde mannen, de steigermannen. Met een grote kraan is al het materiaal over de huizen in de tuinen en op de daken getild. Een grote ghettoblaster met arbeidsvitaminen begeleidt het geheel.
Op het balkonnetje zitten zit er voorlopig niet in. De deur kan ongeveer 10 cm open en de kast is in het midden geschoven zodat de steiger er om heen kan. En dat net nu het mooie weer er aan komt en we zo graag met een glaasje rosé op ons balkon zitten! Maar ja, ze hebben ons gewaarschuwd....
Er schijnen ook meet-mannen te zijn geweest. Die hebben een paar balkons opgemeten, allemaal hetzelfde... maar de onze hadden ze niet opgemeten.... en laat die als enige nou net anders zijn. En scheef...
Dus het past niet, en nou moeten er aparte steigerdelen komen voor bij ons balkon, die moeten nu apart worden gebracht. Er wordt een hoop gezucht en gesteund en met meetlinten gezwaaid......
Ze zijn wel aan onze kant begonnen gisterenochtend en alles ligt bij buurman Cees in de tuin.
Over die kast doen ze niet zo moeilijk, mijn steigermannen, want daar 'bouwen we gewoon omheen mevrouwtje'
We wachten de volgende ronde mannen met spanning af. En in ons blootje door het huis stappen zit er voorlopig niet in...
Wij hebben alleen gekozen voor de dubbele ramen, dus bij ons valt het wel mee. De bewoners van de benedenwoningen hebben het moeilijker. Daar moet het plafond én de vloer eruit. Iedereen kan wel in zijn woning blijven wonen.
Er zijn al mannen geweest hoor. Maanden geleden kwamen ze al kijken voor de eerste ronde. De inventarisatie. Daarna is de aannemer nog op bezoek geweest. Er is al een informatieavond geweest, de tegelman is langs geweest want we mochten zelf de kleurtjes kiezen.
Ook hebben we een uitgebreide informatiefolder ontvangen.
Dus we hebben ons geestelijk voor kunnen bereiden, en we zijn er helemaal klaar voor! Het is zeker niet niks, dat zie je al als je de eerste bladzij van de folder openslaat....
'... Bij onderhoudswerkzaamheden komt behoorlijk wat kijken. Werklieden zijn elke werkdag in uw straat aan het werk, er staan containers op straat en steigers voor de woningen. U hebt een aantal maanden beduidend minder privacy. Ook krijgt u onvermijdelijk te maken met overlast van stof en andere troep. En 's ochtends vroeg is het werkgeluid hoorbaar, bijvoorbeeld door schuurmachines en het lopen over de steigers. Stuk voor stuk kleine en grote ongemakken waardoor het onderhoud misschien wel eeuwen lijkt te duren.....'
Dus we zetten ons schrap en doen braaf wat er van ons gevraagd wordt. Het balkon helemaal leeghalen bijvoorbeeld, maar waar laat je al die troep, tuinstoelen, potten met planten en vooral die enorme stalen kast!?
Alles verwijderd, behalve dan die kast, want die krijgen we echt niet weg...
Na wat uitstel zijn ze er dan eindelijk, de eerste ronde mannen, de steigermannen. Met een grote kraan is al het materiaal over de huizen in de tuinen en op de daken getild. Een grote ghettoblaster met arbeidsvitaminen begeleidt het geheel.
Op het balkonnetje zitten zit er voorlopig niet in. De deur kan ongeveer 10 cm open en de kast is in het midden geschoven zodat de steiger er om heen kan. En dat net nu het mooie weer er aan komt en we zo graag met een glaasje rosé op ons balkon zitten! Maar ja, ze hebben ons gewaarschuwd....
Er schijnen ook meet-mannen te zijn geweest. Die hebben een paar balkons opgemeten, allemaal hetzelfde... maar de onze hadden ze niet opgemeten.... en laat die als enige nou net anders zijn. En scheef...
Dus het past niet, en nou moeten er aparte steigerdelen komen voor bij ons balkon, die moeten nu apart worden gebracht. Er wordt een hoop gezucht en gesteund en met meetlinten gezwaaid......
Ze zijn wel aan onze kant begonnen gisterenochtend en alles ligt bij buurman Cees in de tuin.
Over die kast doen ze niet zo moeilijk, mijn steigermannen, want daar 'bouwen we gewoon omheen mevrouwtje'
We wachten de volgende ronde mannen met spanning af. En in ons blootje door het huis stappen zit er voorlopig niet in...
woensdag 14 april 2010
Een weekendje vol muziek (deel 2) - Voorjaarsconcert van de Bazuin
Terwijl Alexander in Normandoux concert aan het geven was, hadden Bart en Iris en jawel, ook ik, een jubileum-concert met de Bazuin in Cultuurhuis Stefanus. Sinds januari dit jaar maak ik ook deel uit van dit gezellige orkest, op verzoek van de dirigent Peter van Dinther. Eigenlijk wilde hij dat ik al eerder mee zou spelen, met de Volkskerstzang afgelopen jaar, waarin een stuk werd gespeeld waarin een contrabas eigenlijk onontbeerlijk is. (Russian Christmas Music). Eigenlijk wilde ik dat ook wel proberen, maar eigenlijk ben ik toch ook wel een enorm grote schijterd.
Er waren wel verzachtende omstandigheden hoor: ik kreeg de muziek pas twee weken vantevoren en de te spelen noten waren toch wel een beetje te moeilijk voor een startende bassist.... Ik heb al eerder een jaartje contrabas gespeeld maar toen fietste er een schouderblessure tussendoor en diende de bas puur als stof-verzamelaar in de kamer. Maar het kwam er wel gewoon op neer dat ik het niet aandurfde, weet je wel hoe eng dat is!
Dus vanaf januari dit jaar ben ik begonnen bij de Bazuin. Tot het concert van 10 april is er dan toch tijd genoeg om rustig de stukken te studeren en wat beter beslagen ten ijs te komen. En toen werd ik ziek, 5 weken achter elkaar koorts en algehele malaise. Niet geoefend. En toen waren er ineens nog maar een paar repetities over, help!
En als je dan denkt 'Ik ga lekker achteraan, onopvallend, een beetje lekker meespelen... niemand hoort me, niemand ziet me en dat is eigenlijk wel lekker...' Nou, vergeet het maar. Er waren een paar stukken waar de contrabas-partij er echt toe doet en als je er dan nog een paar solo-noten ( ja, dat is helemaal in je eentje.....brrrr!) in moet spelen ook, dan neemt de spanning toch wel ernstige vormen aan.
En dan moet er geoefend worden, en gezorgd worden dat het mooi wordt en dat in die twee laatste ploinken de juiste sfeer doorklinkt. En heb je wel eens geprobeerd een stuk te spelen waarin je maar 1 steeds repeterende noot moet spelen? En dan zo ongelooflijk goed moet tellen dat je niet door-zaagt in die ene hele belangrijke maat waarin je nou juist níet moet spelen? Ik kan je vertellen: dat valt niet mee.
Op de dag van het concert nam de spanning toe. Zeg maar rustig dat ik behoorlijk zenuwachtig was. Oké, oké, zeg maar stikzenuwachtig.
Maar het ging heel redelijk, en ik kreeg veel complimenten, en in de pauze en na afloop kwamen er veel mensen naar me toe die het echt een aanvulling voor het orkest vonden, een contrabas erbij.
En ik heb het nog overleefd ook! Wie had dát ooit gedacht.
voor meer foto's klik hier
Er waren wel verzachtende omstandigheden hoor: ik kreeg de muziek pas twee weken vantevoren en de te spelen noten waren toch wel een beetje te moeilijk voor een startende bassist.... Ik heb al eerder een jaartje contrabas gespeeld maar toen fietste er een schouderblessure tussendoor en diende de bas puur als stof-verzamelaar in de kamer. Maar het kwam er wel gewoon op neer dat ik het niet aandurfde, weet je wel hoe eng dat is!
Dus vanaf januari dit jaar ben ik begonnen bij de Bazuin. Tot het concert van 10 april is er dan toch tijd genoeg om rustig de stukken te studeren en wat beter beslagen ten ijs te komen. En toen werd ik ziek, 5 weken achter elkaar koorts en algehele malaise. Niet geoefend. En toen waren er ineens nog maar een paar repetities over, help!
En als je dan denkt 'Ik ga lekker achteraan, onopvallend, een beetje lekker meespelen... niemand hoort me, niemand ziet me en dat is eigenlijk wel lekker...' Nou, vergeet het maar. Er waren een paar stukken waar de contrabas-partij er echt toe doet en als je er dan nog een paar solo-noten ( ja, dat is helemaal in je eentje.....brrrr!) in moet spelen ook, dan neemt de spanning toch wel ernstige vormen aan.
En dan moet er geoefend worden, en gezorgd worden dat het mooi wordt en dat in die twee laatste ploinken de juiste sfeer doorklinkt. En heb je wel eens geprobeerd een stuk te spelen waarin je maar 1 steeds repeterende noot moet spelen? En dan zo ongelooflijk goed moet tellen dat je niet door-zaagt in die ene hele belangrijke maat waarin je nou juist níet moet spelen? Ik kan je vertellen: dat valt niet mee.
Op de dag van het concert nam de spanning toe. Zeg maar rustig dat ik behoorlijk zenuwachtig was. Oké, oké, zeg maar stikzenuwachtig.
Maar het ging heel redelijk, en ik kreeg veel complimenten, en in de pauze en na afloop kwamen er veel mensen naar me toe die het echt een aanvulling voor het orkest vonden, een contrabas erbij.
En ik heb het nog overleefd ook! Wie had dát ooit gedacht.
Een weekendje vol muziek (deel 1) - Alexander met OTRA in Normandoux (Poitiers)
In mijn vorige stukje vertelde ik al over het bigband avontuur van Iris afgelopen vrijdag. Maar dat is niet het enige dat er op muziek-gebied is gebeurd dit weekend.
Alexander bijvoorbeeld, die is naar Poitiers geweest met het tango-orkest van Codarts. Of eigenlijk moet ik zeggen naar Normandoux. Ze gaven hier een éénmalig concert in de oude steengroeve van het landgoed Normandoux in de buurt van de Franse stad Poitiers.
Het is een heel bijzondere locatie, volgens Alexander 'vet mooi'. La Carrière de Normandoux is een recent opgeleverde locatie waar in een prachtige omgeving wekelijks concerten worden georganiseerd.
Muziekstijlen van over de hele wereld worden geprogrammeerd. De eigenaar Francoise Pin is architect en maakte van een totaal vervallen landhuis een prachtig hotel en van de verwaarloosde steengroeve een prachtige concertlocatie. Het interieur (prachtige meubels en handgeweven tapijten) werd vervaardigd door een Indiaanse stam uit het noorden van Argentinië. Dit geeft de ruimten een zeer eigenzinnige stijl.
Op zaterdagochtend met hele groep met de TGV naar Parijs (Gare du Nord), overstappen op de metro naar een ander station (Gare Montparnasse), en vervolgens de TGV naar Poitiers. De volgende dag, zondag, die hele weg weer terug. Een ervaring om nooit te vergeten én een voorproefje voor het echte artiestenleven. Vroeg op, laat naar bed, veel reizen en sjouwen, en gewoon doorgaan, zelfs met een ontsteking aan longen en luchtwegen, want je laat je maten niet in de steek. Dit soort dingen kan alleen slagen met inzet van iedereen. Iedereen is even hard nodig.
Ik veronderstelde dat zijn 2 kamergenoten wel erg blij zouden zijn geweest met Alexander die de ene gigantische hoestbui na de andere heeft 's nachts. En dan komt het ook echt uit zijn tenen hoor, geloof mij, ik wordt er door twee muren heen nog wakker van...
Het antwoord van Alex op mijn veronderstelling: "...Nou, dan heb je F. nog niet horen snurken....!"
Alexander bijvoorbeeld, die is naar Poitiers geweest met het tango-orkest van Codarts. Of eigenlijk moet ik zeggen naar Normandoux. Ze gaven hier een éénmalig concert in de oude steengroeve van het landgoed Normandoux in de buurt van de Franse stad Poitiers.
Het is een heel bijzondere locatie, volgens Alexander 'vet mooi'. La Carrière de Normandoux is een recent opgeleverde locatie waar in een prachtige omgeving wekelijks concerten worden georganiseerd.
Muziekstijlen van over de hele wereld worden geprogrammeerd. De eigenaar Francoise Pin is architect en maakte van een totaal vervallen landhuis een prachtig hotel en van de verwaarloosde steengroeve een prachtige concertlocatie. Het interieur (prachtige meubels en handgeweven tapijten) werd vervaardigd door een Indiaanse stam uit het noorden van Argentinië. Dit geeft de ruimten een zeer eigenzinnige stijl.
Op zaterdagochtend met hele groep met de TGV naar Parijs (Gare du Nord), overstappen op de metro naar een ander station (Gare Montparnasse), en vervolgens de TGV naar Poitiers. De volgende dag, zondag, die hele weg weer terug. Een ervaring om nooit te vergeten én een voorproefje voor het echte artiestenleven. Vroeg op, laat naar bed, veel reizen en sjouwen, en gewoon doorgaan, zelfs met een ontsteking aan longen en luchtwegen, want je laat je maten niet in de steek. Dit soort dingen kan alleen slagen met inzet van iedereen. Iedereen is even hard nodig.
Ik veronderstelde dat zijn 2 kamergenoten wel erg blij zouden zijn geweest met Alexander die de ene gigantische hoestbui na de andere heeft 's nachts. En dan komt het ook echt uit zijn tenen hoor, geloof mij, ik wordt er door twee muren heen nog wakker van...
Het antwoord van Alex op mijn veronderstelling: "...Nou, dan heb je F. nog niet horen snurken....!"
maandag 12 april 2010
Bigband
Iris is al een poosje op zoek naar een Bigband. En niet zomaar een Bigband, maar eentje waar jongeren in zitten van haar leeftijd. En wij zoeken met haar mee natuurlijk. Maar het is niet zo simpel, want dit soort bigbands lijken er niet te zijn. Na veel zoeken en na een tip van haar muziekleraar op school kwamen we er achter dat Peter Guidi in Amsterdam op de muziekschool 3 zeer goed lopende bigbands heeft voor jongeren. We zijn er een paar keer naar gaan luisteren en het is wel precies wat Iris wil. Stoere vlotte muziek met stoere vlotte kinderen van haar leeftijd. Maar ja, het is Amsterdam he..... én de repetities zijn op maandagavond en dan heeft ze een baantje..... Dus het werd steeds maar een beetje opgeschoven. Misschien na de zomervakantie... maar dan moet ze de Bazuin laten vallen... en het is daar toch ook wel heel gezellig.. nog 1 jaartje Bazuin dan, en daarna misschien..
In de Kom in Nieuwegein, waar ze op school zit, is ook een bigband. Coole muziek, maar met allemaal 'oude mensen' (zoals Bart en ik ;-). Af en toe worden daar een paar middelbare scholieren gestrikt voor een specifiek optreden, in de hoop dat ze dan natuurlijk blijven. Maar helaas, na een aantal keren haken ze dan weer af. Het is gewoon leuker om op deze leeftijd met leeftijdsgenoten muziek te maken en vlak ook zeker het sociale aspect hier niet uit! Minstens zo belangrijk!
Bart kent de dirigent een beetje en heeft nog een poging gewaagd om deze enthousiast te maken voor het idee van een jeugd bigband, evt. samen met de muziekschool in Utrecht. Ook bij de Bazuin, waar toch ook een heleboel jongelui inzitten is het ter tafel gebracht. Ook hier zou het heel goed mogelijk zijn om iets dergelijks te organiseren. Het enthousiasme is er, maar de energie om er met een paar mensen de schouders onder te zetten ontbreekt toch kennelijk.
Maar toen kwam één van de kwintet-leden van Bart met de gouden tip! Op de muziekschool in Vleuten, slechts 7 minuutjes met de trein, zou ook een jongeren-bigband zijn. Dus natuurlijk even opgezocht via internet en inderdaad! En repetities op vrijdag, begin van de avond, mooier kan haast niet.
Om eerlijk te zijn had ik in eerste instantie een beetje mijn twijfels. De naam 'Hoe Big je Band' deed vrezen dat het hier ging om een typisch muziekschool-samenspeelklasje en daar hebben wij nu eenmaal niet zulke goede ervaringen mee. Maar ik laat me natuurlijk niet afschrikken door mijn eigen vooroordelen en heb dus informatie opgevraagd per mail.
De volgende dag al een telefoontje van de orkestleider Pim Wittenberns. Zelf is hij trompettist. Spontaan, enthousiast en natúúrlijk mocht Iris komen kijken. Alleen deze vrijdag was misschien een probleem, want de ritmesectie was niet compleet deze vrijdag en ze wilden natuurlijk wel een goede indruk maken. Maar vrijdagochtend had Pim een drummer geregeld en een basgitaar en Iris was heel welkom. Een trombone hadden ze nog niet. Oh ja, en of ze gelijk haar trombone wilde meenemen want je kon natuurlijk pas echt het gevoel krijgen als je mee-deed...
Naarmate we dichter bij Vleuten kwamen werd Iris steeds nerveuzer. Het is natuurlijk ook heel eng om voor het eerst mee te spelen met een bigband van voornamelijk 16 en 17 jarigen terwijl je niemand kent. En natuurlijk kent iedereen elkaar al goed. En dan ook nog eens muziek die je nog nooit echt gespeeld hebt.
Wat opviel was de spontaniteit van de kinderen. De meesten kwamen gelijk naar Iris toe, stelden zich voor en vonden het supertof dat ze mee kwam spelen. En gelukkig was er nog een nieuw saxofoon-meisje ook, net zo zenuwachtig als Iris. Iris werd gekoppeld aan een tenorsax meisje die haar erg leuk geholpen heeft.
Oh ja, en ik mocht wel weg....
De laatste 10 minuutjes heb ik nog even geluisterd en Iris voelde zich duidelijk in haar element. Na afloop vertelde ze me dat ze het gewéldig vond! En er kwamen nog meer argumenten vóór: Die vrijdag is zo gunstig wat betreft schoolwerk en weekend. Zelfs als er een feestje is 's avonds is er nog alle ruimte en tijd om daar heen te gaan. En de mensen zijn zo aardig, en de muziek is precies wat ze zoekt. En nu kan ze zelfs wel bij de Bazuin blijven ook.
We vertrokken met een enorme map met muziek en we zijn in Vleuten lekker samen uit eten geweest om het te vieren. Erg gezellig en weer eens een keertje goed gepraat samen over van alles en nog wat. Dat schiet er de laatste tijd soms wel eens bij in met zo'n druk bezette dame als Iris.
In de Kom in Nieuwegein, waar ze op school zit, is ook een bigband. Coole muziek, maar met allemaal 'oude mensen' (zoals Bart en ik ;-). Af en toe worden daar een paar middelbare scholieren gestrikt voor een specifiek optreden, in de hoop dat ze dan natuurlijk blijven. Maar helaas, na een aantal keren haken ze dan weer af. Het is gewoon leuker om op deze leeftijd met leeftijdsgenoten muziek te maken en vlak ook zeker het sociale aspect hier niet uit! Minstens zo belangrijk!
Bart kent de dirigent een beetje en heeft nog een poging gewaagd om deze enthousiast te maken voor het idee van een jeugd bigband, evt. samen met de muziekschool in Utrecht. Ook bij de Bazuin, waar toch ook een heleboel jongelui inzitten is het ter tafel gebracht. Ook hier zou het heel goed mogelijk zijn om iets dergelijks te organiseren. Het enthousiasme is er, maar de energie om er met een paar mensen de schouders onder te zetten ontbreekt toch kennelijk.
Maar toen kwam één van de kwintet-leden van Bart met de gouden tip! Op de muziekschool in Vleuten, slechts 7 minuutjes met de trein, zou ook een jongeren-bigband zijn. Dus natuurlijk even opgezocht via internet en inderdaad! En repetities op vrijdag, begin van de avond, mooier kan haast niet.
Om eerlijk te zijn had ik in eerste instantie een beetje mijn twijfels. De naam 'Hoe Big je Band' deed vrezen dat het hier ging om een typisch muziekschool-samenspeelklasje en daar hebben wij nu eenmaal niet zulke goede ervaringen mee. Maar ik laat me natuurlijk niet afschrikken door mijn eigen vooroordelen en heb dus informatie opgevraagd per mail.
De volgende dag al een telefoontje van de orkestleider Pim Wittenberns. Zelf is hij trompettist. Spontaan, enthousiast en natúúrlijk mocht Iris komen kijken. Alleen deze vrijdag was misschien een probleem, want de ritmesectie was niet compleet deze vrijdag en ze wilden natuurlijk wel een goede indruk maken. Maar vrijdagochtend had Pim een drummer geregeld en een basgitaar en Iris was heel welkom. Een trombone hadden ze nog niet. Oh ja, en of ze gelijk haar trombone wilde meenemen want je kon natuurlijk pas echt het gevoel krijgen als je mee-deed...
Naarmate we dichter bij Vleuten kwamen werd Iris steeds nerveuzer. Het is natuurlijk ook heel eng om voor het eerst mee te spelen met een bigband van voornamelijk 16 en 17 jarigen terwijl je niemand kent. En natuurlijk kent iedereen elkaar al goed. En dan ook nog eens muziek die je nog nooit echt gespeeld hebt.
Wat opviel was de spontaniteit van de kinderen. De meesten kwamen gelijk naar Iris toe, stelden zich voor en vonden het supertof dat ze mee kwam spelen. En gelukkig was er nog een nieuw saxofoon-meisje ook, net zo zenuwachtig als Iris. Iris werd gekoppeld aan een tenorsax meisje die haar erg leuk geholpen heeft.
Oh ja, en ik mocht wel weg....
De laatste 10 minuutjes heb ik nog even geluisterd en Iris voelde zich duidelijk in haar element. Na afloop vertelde ze me dat ze het gewéldig vond! En er kwamen nog meer argumenten vóór: Die vrijdag is zo gunstig wat betreft schoolwerk en weekend. Zelfs als er een feestje is 's avonds is er nog alle ruimte en tijd om daar heen te gaan. En de mensen zijn zo aardig, en de muziek is precies wat ze zoekt. En nu kan ze zelfs wel bij de Bazuin blijven ook.
We vertrokken met een enorme map met muziek en we zijn in Vleuten lekker samen uit eten geweest om het te vieren. Erg gezellig en weer eens een keertje goed gepraat samen over van alles en nog wat. Dat schiet er de laatste tijd soms wel eens bij in met zo'n druk bezette dame als Iris.
Tournee Usko
Sharon is alweer een weekje terug van de USKO-tournee door Duitsland. Ze hebben daar de Matthäus-Passion van J.S. Bach uitgevoerd.
En wat is er mooier dan deze passie uit te voeren in de Thomaskirche in Leipzig, waar deze voor het eerst werd uitgevoerd in 1729 op Goede Vrijdag.
de continuo-groep
Sharon
En wat is er mooier dan deze passie uit te voeren in de Thomaskirche in Leipzig, waar deze voor het eerst werd uitgevoerd in 1729 op Goede Vrijdag.
maandag 5 april 2010
Het is lente!
Zaterdag hebben we hem gehaald in Kerkrade en hij is lief!!! Slaapt gelukkig al hele nachten door maar als hij wakker is dan hoor je hem ook goed.
Nou, eigenlijk is het een bariton in C, en Bart heeft hem laten maken in Duitsland. Voor de kenners; hou het weblog van Bart in de gaten, want ongetwijfeld gaat hij er een stukje over schrijven en het is echt een bijzonder instrument waar er maar weinig van zijn. Baby-tuba is dus net uit het ei en lijkt sprekend op zijn moeder, zie de foto:
Maar het allergezelligst is de nieuwe vriendin van Alexander.....
en natuurlijk de vis!
Abonneren op:
Posts (Atom)