Een weekendje vol muziek (deel 2) - Voorjaarsconcert van de Bazuin

Terwijl Alexander in Normandoux concert aan het geven was, hadden Bart en Iris en jawel, ook ik, een jubileum-concert met de Bazuin in Cultuurhuis Stefanus. Sinds januari dit jaar maak ik ook deel uit van dit gezellige orkest, op verzoek van de dirigent Peter van Dinther. Eigenlijk wilde hij dat ik al eerder mee zou spelen, met de Volkskerstzang afgelopen jaar, waarin een stuk werd gespeeld waarin een contrabas eigenlijk onontbeerlijk is. (Russian Christmas Music). Eigenlijk wilde ik dat ook wel proberen, maar eigenlijk ben ik toch ook wel een enorm grote schijterd.
Er waren wel verzachtende omstandigheden hoor: ik kreeg de muziek pas twee weken vantevoren en de te spelen noten waren toch wel een beetje te moeilijk voor een startende bassist.... Ik heb al eerder een jaartje contrabas gespeeld maar toen fietste er een schouderblessure tussendoor en diende de bas puur als stof-verzamelaar in de kamer. Maar het kwam er wel gewoon op neer dat ik het niet aandurfde, weet je wel hoe eng dat is!

Dus vanaf januari dit jaar ben ik begonnen bij de Bazuin. Tot het concert van 10 april is er dan toch tijd genoeg om rustig de stukken te studeren en wat beter beslagen ten ijs te komen. En toen werd ik ziek, 5 weken achter elkaar koorts en algehele malaise. Niet geoefend. En toen waren er ineens nog maar een paar repetities over, help!
En als je dan denkt 'Ik ga lekker achteraan, onopvallend, een beetje lekker meespelen... niemand hoort me, niemand ziet me en dat is eigenlijk wel lekker...' Nou, vergeet het maar. Er waren een paar stukken waar de contrabas-partij er echt toe doet en als je er dan nog een paar solo-noten ( ja, dat is helemaal in je eentje.....brrrr!) in moet spelen ook, dan neemt de spanning toch wel ernstige vormen aan.
En dan moet er geoefend worden, en gezorgd worden dat het mooi wordt en dat in die twee laatste ploinken de juiste sfeer doorklinkt. En heb je wel eens geprobeerd een stuk te spelen waarin je maar 1 steeds repeterende noot moet spelen? En dan zo ongelooflijk goed moet tellen dat je niet door-zaagt in die ene hele belangrijke maat waarin je nou juist níet moet spelen? Ik kan je vertellen: dat valt niet mee.

Op de dag van het concert nam de spanning toe. Zeg maar rustig dat ik behoorlijk zenuwachtig was. Oké, oké, zeg maar stikzenuwachtig.
Maar het ging heel redelijk, en ik kreeg veel complimenten, en in de pauze en na afloop kwamen er veel mensen naar me toe die het echt een aanvulling voor het orkest vonden, een contrabas erbij.
En ik heb het nog overleefd ook! Wie had dát ooit gedacht.

voor meer foto's klik hier