Op 19 september 2021 was ik aanwezig bij de onthulling van het Nationale Holocaust Namenmonument. Op dit monument staan 102 duizend namen, namen van mensen, van vaders, moeders, opa’s, oma’s en kinderen. Namen van lieve kleine meisjes, maar misschien ook wel van vervelende blagen die hun zusje pestten, namen van nukkige vrouwen, van rotjochies, van iemands boze buurman, van de bakker, de visboer, de huisvrouw en de pianolerares, namen van hele gewone mensen. Het zullen vast niet allemaal lieverdjes geweest zijn, maar dat maakte de bezetter helemaal niets uit en was zeker geen excuus voor wat er met hen gebeurde.
Ze werden allemaal afgevoerd en vermoord, puur om wie zij waren: Roma, Sinti en Joden.
Ik ben dankbaar en trots dat ik deel mag uitmaken van het Nederlands Auschwitz Comité, dat we samen dit monument tot stand konden brengen en dat ik mijn bescheiden steentje hieraan heb kunnen bijdragen. De inspanningen en vasthoudendheid van Jacques Grishaver, onze voorzitter, hebben er echter voor gezorgd dat het monument er nu ook daadwerkelijk staat. Zonder hem was dit nooit gelukt.
Direct na de opening konden wij het monument bekijken. De grote hoeveelheden stenen met de naam Beesemer.... verbijsterend. En dat is dan alleen nog maar van mijn vaders 'vaders kant' van de familie.
Die mooie middag scheen de zon, precies op de muur waar de namen van onze familieleden staan. Een nog warme zon, gefilterd door de bladeren van de bomen die onderdeel uitmaken van het monument. De namen gespiegeld in de roestvrijstalen Hebreeuwse letters die boven op de namenwanden bevestigd zijn. Maar niet alleen de namen worden weerspiegeld. Ook de bomen, de gebouwen, de lucht, de steentjes en bloemen die gelegd worden en wijzelf. En ook de andere bezoekers die dwalend tussen de wanden door lopen en op zoek zijn naar ‘hun’ namen.
De sfeer is vervreemdend, verwarrend maar ook ontroerend. Een oudere man met zijn dochter zitten stil op één van de bankjes. Zij houdt zijn hand vast, beiden verzonken in herinnering. Een andere mevrouw zoekt een naam, staat erbij stil, raakt de naam aan. Een jonge vrouw maakt met haar mobieltje een foto van een stukje van de wand, van een naam.
Er worden steentjes gelegd bij namen die speciaal zijn voor iemand.
Bij dit monument kunnen we stilstaan bij de slachtoffers en in het bijzonder bij de slachtoffers uit mijn eigen familie. Eindelijk is er een plek waarbij we dit kunnen doen. We staan stil bij mijn opa, Leon Beesemer. Bij mijn oma, Rozette Beesemer-Aap en bij mijn oom Jacob Beesemer, Japie…. die ik nooit heb mogen kennen, en bij alle ooms en tantes en hun gezinnen. Ik raak de naam aan van mijn oma, de steen voelt warm in de zon, alsof er leven in zit. Ik slik een traantje weg, mijn oma, die een hele lieve vrouw moet zijn geweest, zo warm als die steen. Alleen een foto en de summiere herinnering van mijn vader is alles dat van haar rest.
Ik gedenk hier ook Rozette Fierlier-Beesemer, de jongste zus van mijn opa, en Sara Waterman-Aap, de zus van mijn oma, en hun gezinnen met kleine kinderen. Lees hier het weblogstukje dat ik in 2018 over hen heb geschreven.
Al hun namen staan op dit indrukwekkende monument. Ze mogen niet vergeten worden en ze zullen nu ook niet meer vergeten worden!
13 oktober 2021... een heel bijzondere en emotionele middag. Samen met papa zijn wij naar het Holocaust Namenmonument geweest. De namen van zijn moeder, vader en broertje te kunnen aanraken was heel waardevol voor hem. Eindelijk zijn hun namen weer terug waar ze horen, in hartje Amsterdam. Onuitwisbaar opgetekend, tastbaar en dierbaar. Hun leeftijden staan erbij. Leon Beesemer...38 jaar, Rozette Beesemer-Aap...37 jaar, Jacob Beesemer...13 jaar.
Rest nog een quote uit het hart gegrepen uit de toespraak van Femke Halsema bij de onthulling van het namenmonument:
"Wie zijn wij, anders dan hoe wij heten? Ouders kiezen onze namen met zorgvuldigheid. Geliefden fluisteren onze naam met tederheid. Wij horen onze naam en voelen ons gekend. Wij erven onze namen en laten onze namen na.
Naam voor naam, steen voor steen, muur voor muur. De in steen gebeitelde namen - deze muren - staan als een vesting tussen ons en het vergeten. In onze hoofdstad, wonen nu voorgoed de namen van hen die er niet mochten zijn. Van hen die met miljoenen anderen uit de herinnering van ons continent en van de wereld moesten worden gewist.
Hier kunnen wij hen bezoeken. Hier laten wij onze vingers langs de stenen glijden, noemen wij hun namen en gedenken wij hun levens."
