Afgelopen woensdag had ik mijn 9e contrabasles. Er is iets raars met die lessen, of ...eigenlijk is er iets raars met mij. Namelijk iedere keer als ik naar les ga dan voelt het alsof ik een examen moet doen. Als ik goed geoefend heb, dan ga ik vol zelfvertrouwen. Als ik eens wat minder gedaan heb, dan ben ik meer gespannen. Zoals vroeger eigenlijk, als je een proefwerk niet goed geleerd had, zo iets..
Haha en daar moet je dan 47 voor worden en voor de lol op contrabasles zitten! Nou heb ik dus echt geen strenge leraar waar je sidderend naar toe gaat, eigenlijk is het een grote lieve goeie beer van een vent. Maar toch... de les begint beter als je goed geoefend hebt. Je wilt toch laten zien dat je goed je best doet he....
Maar afijn, de druk is wel wat groter om te oefenen, dat helpt. Je merkt dat het steeds wat makkelijker gaat, dat nootjes die je een maand geleden nog niet kon spelen er nu opeens zomaar goed uitkomen! Ja het werpt zeker zijn vruchten af.
Afgelopen les had ik goed geoefend. Het begint altijd wel wat stijfjes, maar naar gelang de les vordert en ik een beetje los kom, gaat het beter, en dan ga je horen dat ik écht goed geoefend heb.
Vervolgens ga je dan als een klein meisje na een compliment van de meester, huppelend naar huis (voor zover mogelijk met een contrabas met een lekke band.... ) als de meester met een bedachtzame blik gezegd heeft...
"Ja... ja.... zo langzamerhand begint het muziek te worden....."
Dat is een compliment...... toch?
