Bekers in de keukenkast

Sinds jaren hebben wij stapels Ikea-bekers, van die plastic bekers in felle kleuren, blauw, groen, geel, roze, rood… Dat is nog een overblijfsel uit mijn orkestmoeder-tijd waarbij we in studieweekenden hordes kinderen van sapjes moesten voorzien. En ook bij de organisatie van de fietsdag op school kwamen ze altijd zeer goed van pas.
Het grootste deel van die bekers staat in het keukenkastje. De rest in de gangkast en er is ook een deel verdwenen naar de inmiddels op kamers wonende kinderen.

Nu passen er in ons keukenkastje precies 4 rijtjes van 12 van die vrolijk gekleurde bekertjes, maar meestal staan er 3 rijtjes en dan nog een incompleet rijtje, en dat is het directe gevolg van het feit dat er pubers in huis wonen.
Want volgens goed pubergebruik zwerven er altijd een groot aantal vuile bekers door het huis heen. Dat was met name het geval op Alexander’s kamer, wat regelmatig een gemopper van de moeder opleverde. ‘Neem die vuile spullen nou es mee naar beneden en zet het in de vaatwasser!’ Niet alleen bekers hoor, ook boterhamborden en chipsbakjes werden regelmatig door de moeder van de diverse kamers geplukt.

Laatst echter ruimde ik de vaatwasser uit, zette de bekers in stapeltjes van 12 in de keukenkast…. En kwam tot de conclusie dat het niet paste! Ik had bekers teveel!
Jeetje, wat een confrontatie met het feit dat Alexander op kamers is! De bekers passen niet meer in de kast! Dat is nog nooit voorgekomen.

Ik zal niet meer mopperen…….. voor je het weet staan er geen vuile bekers meer door het huis!

Welkom in Nederland!

Na een geweldige vakantie in Noorwegen, voor het eerst met een gehuurde camper, kwamen wij vorige week woensdagnacht weer in Utrecht aan. Lekker uitgerust, goed van zin, blij ook om weer thuis te zijn, in ons eigen straatje.
Spannend nog om een parkeerplekje voor de camper te vinden, want ’s avonds en ’s nachts is het nogal druk met auto’s in de buurt.
Rustig reden wij onze straat in, voorzichtig in de bochten, en ja hoor, er was plek! Twee mooie plekken aan de overkant waar de camper goed kon staan. Donderdag zouden we hem gaan schoonmaken en daarna weer terugbrengen naar de verhuurder.
Wat schetste onze verbazing toen er een klein zwart autootje achteruit, tegen de rijrichting in, ons tegemoet kwam scheuren en met piepende banden vlak voor ons in de parkeerplek schoot.
Het zwarte autootje was van een jongen die schuin bij ons aan de overkant woont. Had hij ons niet gezien?? Dus ik stapte uit en vroeg vriendelijk aan hem of hij misschien voor één keertje op een ander plekje kon gaan staan, die waren er nl. voor kleine autootjes genoeg. Uitgelegd ook dat we moesten uitladen, morgenochtend de auto schoon moesten maken, dat het daarom handig is (water, stofzuiger) als de auto even voor de deur kon staan. Alles in alle redelijkheid waarbij je eigenlijk verwacht dat een buurjongen zegt: ‘Natuurlijk buurvrouw, ik zet mijn auto wel even verderop neer hoor’. Je verwacht enig begrip en omdat iedereen in onze straat altijd bereid is om voor de ander klaar te staan en een ander te helpen was ik ook zeer verbaasd dat hij reageerde met: ‘Nee hoor, ik moet hier parkeren” en “uitladen kan ook wel even op straat, want er komt toch geen verkeer aan”, terwijl er tóen al iemand achter ons stond te wachten tot de blokkade van de weg voorbij was.
In eerste instantie werd ik boos, maar dat veranderde eigenlijk direct in een enorme teleurstelling! Iemand uit je eigen straat, niet bereid je dat plekje te gunnen voor 1 nachtje… onvoorstelbaar.

Bart zei nog “Ik had hem er gelijk in moeten douwen”, maar dan krijg je zo’n lekkere ordinaire ruzie op straat, midden in de nacht, en wie zit daar nou op te wachten.
Afijn, wij dus maar snel wat noodzakelijke dingen het huis in gesjouwd. Vervolgens heeft Bart nog een tijdje rondgereden om een plek te vinden en uiteindelijk geparkeerd bij de ‘mini-rotonde’ aan het einde van onze straat. Dit is een plek waar je gewoon mag parkeren. Speciaal nog gelet op goed parkeren, zodat er zoveel mogelijk zicht aan beide zijden over bleef. Let wel, de auto stond er dus rond een uur of 1.00 uur in de nacht. Tot 9 uur in de ochtend, toen er inmiddels wel plek was in onze straat om te kunnen parkeren voor de deur en het ding te kunnen schoonmaken.

Echter toen Bart om 9.00 uur de auto wilde wegzetten (hij had er dus gestaan van 1.00 uur tot 9.00 uur), zat er tot zijn verbazing het volgende briefje, uiteraard zonder naam eronder, onder de ruitenwisser:

Ongelofelijk, 2 van zulke incidenten binnen zo korte tijd.

Welkom in het land van de Wilders-stemmers en de korte lontjes!
Welkom in Nederland!

Misschien toch maar emigreren naar Noorwegen. Waar minder mensen op een vierkante kilometer zitten, waar niet iedereen op elkaar's lip zit, waar niet gelijk wordt geoordeeld en veroordeeld, waar het nog niet normaal is dat iedereen gelijk zegt wat hij denkt (want je moet vooral niets opkroppen he?), waar nog verbaasd wordt opgekeken als je je auto-deur op slot doet….

Zo, deze moest er even uit, want anders krop ik het maar op he, en dat schijnt slecht voor je te zijn ;-)